فونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا سازفونت زيبا ساز

لطفا از تمام مطالب دیدن فرمایید.
چندکاربر با ارسال مطالب و فیلم که تحریف کرده بودند سخنان شیخ السلام مولاناعبدالحمیدکه از وبسایتهای منافقین و افراطی های که دشمنان اهل سنت می باشند و در سایت کلوب ارسالکردند که مورد تشدد بین اهل تشیع و اهل تسنن شده اند لذا لازم شد جوابیه کوتاهی دراین مورد ارسال کنم
سلام علیکم ورحمة الله
قدیما درسایت کلوب که منافقین نبودند ماهمه چه اهل تشیع و اهل تسنن با خوبی خوشی کار وفعالیت در این شبکه رو انجام می دادیم
اما...



ادامه مطلب


درباره : جوابیه اعتراضات شیخ السلام مولاناعبدالحمید , ,
برچسب ها : جواب اعتراضات برشیخ الاسلام ,
بازدید : 508
[ یک شنبه 19 مرداد 1393 ] [ 19:38 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

 


یکی از عرفا روزی از یکی از اغنیا پرسید:دنیا را دوست داری؟گفت:بسیار.پرسید:برای بدست آوردن آن کوشش می

 کنی؟ گفت :بلی .سپس عارف گفت:در اثر کوشش،آن چه می خواهی بدست آوری؟


گفت:متاسفانه تاکنون به دست نیاورده ام.عارف گفت:این دنیایی که تاکنون با همه ی کوشش هایت آن را به دست

 نیاورده ای،پس چطور آخرتی که هرگز طلب نکرده و در راه وصول به آن نکوشیده ای به دست خواهی آورد؟

دنیا طلبیدیم ،به جایی نرسیدیم یارب چه شود آخرت ناطلبیده




بازدید : 573
[ پنج شنبه 18 مهر 1392 ] [ 10:1 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

گِرّ کنت وهدے دل که نادانیں         مهنتاں زندے گٻش کنت گرانـیں

دریگتیں بیتکین أنت پدءَ پیشی          وژدلیں بــاریـگ وش ءُ شـادانـیں

پاس کنت هنچو دل شپے پاساں         تو گـوشے زاناں تـبلے حــیوانـیں

بیا که بندیگاں تــئی زهــیرانـی         آتکگ أنت موسم سارتءُساچانیں

بازیں انسانے دنیاءِ تها کیت ءُ روت بلے کم أنت آ کساں که رند چه وت ءَ نیکیں رند پدءُ اثر پشت گیج أنت.

واجه مولانا عبدالعزیز چه همے وڑیں مردمان أت که خدا آئیءَ په بلوچستانءِ مردماں که ماں جهل ءُ نازانتی ءِ تها بُڈتگ إتنت گچینی کت؛ پرچا که هر وهدے که خدا یک راج ءُ قومیءِ خیرءَ بلوٹیت گڈا آیانی تها کارزانتین ءُ سربراهیں عالم پیداگ کنت.

واجه ءِ زندگی سک دراج کشءُ جهل ءُ برزإنت که وت یک کتابے بیت بله من ماں إے نبشتانک ءَ یک لمبے چه آئی ءِ زندءَ نزّ آرتگ .

واجهءِ پیدا بوگ

واجه مولاناعبدالعزیز آذر ماهءِ سومی روچ 1295هـ .ش ءَ ماں شهرستان سربازروستای دپکورءَ پیداگ بوت.

وانگءِ بنگیج کنگ ءُ آئیءِ رندگیری

واجه چه هما اولءَ سکّیں زرنگیں مردی أت ءُ په وانگ ءُ زانگءَ سک حبی هست أت بنگیجی کتابانی وتی آریپیں پتءِ گورءَ ونت ءُ په وانگ ءِ رند گیری ءَ هندءِ مزنتریں اسلامی مرکز «دارالعلوم ءِ دیوبند» ءَ نام نبیسی کتءُ آخر سرءَ ماں دهلی مولانا کفایت الله دهلوی محضرءَ شتءُ کٹءُ سوبی  گپت ءُ ماں سالءِ1320هـ .ش ءَ وتی وانگی در برتءُ وتی ماتیں وطنءَپچ ترإت.

وانینگ ماں مدرسه صولتیهءَ

سال 1328ءَ په حرمین شریفین ءِ زیارت ءَ شتءُ دو سال پُرّیں ماں مدرسه صولتیه ءَ درسی دات.

پچ ترگ چه مکهءَ

واجه ماں سال1330ءَ رند چه وتی پتءِ لوٹگءَ په وتی ملکءَ پچ ترإت ءُ مدرسه عزیزیهءَ ماں دپکورءَ بنگیج کتءُ هور گوں إے دگه عالماں وانینگءَ گلائیش بوت.

دیم په زاهدانءَ

آوهداں ماں زاهدانءَ قبر پرستیءُ پیر پرستی سک رواج أت ءُ بدعتانی جمبڑا إے هَندءَ مان پوشتگ أت؛ بلے گوں واجهءِ آیگ ءَ اسلامءِ روچ چه جمبڑانی پشتءَ در آتکءُ ظاهر بوت.

إے سفرءِ داستان إے پیم أت که سالءِ1335هـ .شءَ واجهءِ پت نادراه بوتءُپه علاجءَ زاهدانی آرتءُ یک ماهے ماں زاهدان إش داشت. زاهدانءِ مردم ماں إے یکیں ماهءَ واجه إش پجّاه آرتءُ چه آئیءِ علمءُ زانتءَ سهیگ بوت أنتءُ چه واجهءِ پتءَ دزبندی إش کت که وتی چکءَ اجازه بدنت تاکه همیشه زاهدانءَ نندوک ببیت. واجهءِ پتءَ هں اجازه دات.

گڈا واجه ماں هما سالءَ چه سربازءَ لڈإتءُ زاهدان ءَ آتکءُ رند چه قاضی شاه محمد عالی زهی ءِ وفاتءَ په اهلسنتءِ امام جمعهءَ تعیین کنگ بوتءُ اولیگیں نماز جمعه إی گوں12مقتدیءَ وانینت.

واجهءِ گچین بوگ په استانءِمردمانی

کماشیءَماں خبرگانءِ مجلسءَ

رند چه انقلاب اسلامیءِ پیروزیءُ سوبیں بوگءَ، واجه په استانءِ مردمانی کماشی ءَ ماں خبرگانءِ مجلسءَ گچین کنگ بوتءُ چه اهلسنتءُ بلوچ راجءِ حقاں دیم مَٹیءُ دفاع کت.

دارالعلومءُ مسجدمکیءِ بنگیج کنگ

یکے چه واجهءِ فرهنگی خدمتاں زاهدانءِ مسجد مکیءُ دارالعلومءِ بنگیج کنگ إنت.

مسجدمکیءِ نمازیءُ آئیءِ مدرسهءِ طالباں روچ په روچءَ گیش بوگ أنت إے درستاں چه واجهءِ ستک، اخلاصءُ بامگواهی دعایانی بروردءُ ثمرأنت.

واجهءِ صفات

1 .  دوستی گوں پیغمبرءَ

واجهءَ گوں سردارءِ دوجهانءَ همینچو دوستی ءُ حب هست أت که چه بیانءُ وصفءَ درإنت.

2 . اهل علمءِ دوستی

واجه په طالبءُ عالماں باز إحترام إیرکتءُ اگاں آئیءِ دیوانءَ طالبے یا عالمے بیاتکیں؛ گڈا واجه آئیءَ توار کتءُ برزینءُمناسبیں جاگاهے نندینتءُ گوشتی: «إے مردم علماءُ طالبانی قدرءَ نزان أنت؛ بایدإنت آیانی دیمءَ عالمءُ طالبانی احترام إیرکنگ ببیت تا که آیانی قدرءَ پچاه بیارأنت».

واجه گوں إشیءَ که باز وش اخلاقءُ رحم دلی أت؛ بلے آئیءِ دیوان همینچو پر شانءُ پرهیبت أت که تا واجهءَ گپ مجتیں، هچکس په گپ جنگءَ نَلَگّ إت.

نادراهیءُ علاج

واجه سالءِ 1359هـ .شءَ گوں قلبءِ نادراهیءَ دچار کپتءُ گوں ڈاکٹرانی مشورهءُ صلاحءَ انگلستانءَ شتءُ رند چه علاجءَ پچ ترّإت؛ بلے یک سالءُ نیمیءَ رند پدءَ إے نادراهی واجهءِ جانءَ کپتءُ واجه چارماهءَ ماں نادراهیءِ نپادءَ وپت.

وفات

مرگ کیت یک روچے زندءَ آسر نیست    گراں بَریں درچکاں دائمءَ بَر نیست

وهدے که واجه ماں انگلستان ءَ أت چه گُـٹّگ نیمگ ءَ نادراه بوت که رند چه ایرانءِ آیگءَ گوں ڈاکٹرانی شورءُ صلاحءَ په گٹگءِ پیوندءَ آمریکاءَ شت.

بلے آملکءِ ڈاکٹراں گوشت: شمئی سن مزن إنت ءُ گٹگ ءِ پیوند کنگءَ هچ فائده إے نیست، گڈا واجه إیرانءَ آتک ءُ په وتی دیالیزءَ تهرانءُ مشهدءَ شتءُ ماں وتی عمرءِ آسری روچاں ماں مشهدءَ بستری بوت.

آسرءَ إے شهزانتیں واجه ، ماں 21مرداد سالءِ 1366ه .شءَ مشهد شهرءَ چه إے کوڑه إیں دنیاءَ رُکستی کتءُ بلوچ راجءُ اهلسنتی گوں وتی روگءَ داغدارکت.

واجه ءِ مبارکیں جسد چه مشهدءَ گوں بالگُرابءَ په زاهدانءَ آرگ بوتءُ ماں مسجدمکیءَ آئیءِ نماز جنازه وانگ بوت. نماز وانوکاں کم چه کم 60 یا 70 هزار نفرءَ رست أنت. رندءَ په واجهءِ وتی وصیتءَ آئی ءِ جنازه په روستای هیت شهرستان سربازءَ برگ بوتءُ وتی مجاهدیں پتءِ قبرءِ گورءَ همیشهءَ آرام گپت.

پاکیں الله وتی رگامیں رحمتاں آئی سرءَ بگوارینیت.(آمین)

إیردنت شپ جتائیءِ چو مرگءِ پریشتگءَ        بـے تو سَـگّــاں زندءِ گـورگـنداں چـتور

 

 

سرچمگ:

ندای اسلام چهارمی نمبر

زندگانی مولانا عبدالعزیز

ارسالي از دوست عزيزمان ابواحمدآسكاني




بازدید : 1150
[ پنج شنبه 18 مهر 1392 ] [ 10:0 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()
امروزه زبان به یکی از راه های عمده گناه تبدیل شده است، و مردم با آن گناهان زیادی را انجام می دهند.
احادیث فراوانی از رسول الله (صلی الله علیه وسلم) در ارتباط با خودداری از آفات زبان، نقل شده است، از جمله:
«مَنْ كَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَلْیَقُلْ خَیْرًا أَوْ لِیَصْمُتْ» (متفق علیه) «کسی که به خدا و روز قیامت ایمان دارد، سخن به خیر گوید یا خاموش بماند.»

پر حرفی باعث میشود که انسان دچار اشتباهات زیاد شود. زبان از آفات زیادی برخوردار است. امام غزالی بیست مورد آن را بیان نموده است از جمله: دروغ، غیبت، سخن چینی، شهادت دادن به دروغ، قسم به ناحق خوردن، اسرار مردم را افشا کردن، سخن گفتن در مواردی که مقصود و منظوری در آن نباشد، استهزاء و مسخره کردن دیگران.

وقتی که انسان زیاد سخن بگوید، در معرض خطا و لغزش و لطمه زدن به آبرو و ناموس دیگران و خوردن گوشت مردم به وسیله غیبت کردن درباره آنان قرار خواهد گرفت؛ بنابراین، سلامتی در گرو سکوت کردن است... و این بدان معنی نیست که لب فرو بسته و حرفی نگوید... خیر، بلکه منظور آن است که انسان جز به خیر و در مسیر رضای خداوند متعال لب به سخن نگشاید.

و در ارتباط با همین موضوع است که از قدیم گفته اند: اگر سخن گفتن نقره باشد، سکوت کردن طلا است. و همچنین گفته اند: تو مالک سخن و سخن برده توست ولی اگر سخن از دهان تو بیرون آید تو مملوک و برده آن خواهی شد؛ به این ترتیب انسان نباید پرحرف و یاوه گو باشد...
بیشتر مردمانی که پرحرف هستند، لغزش زیاد دارند، و بر سر زبان مردم می افتند؛ بنابراین، هر انسان مومنی باید مواظب دستورات خداوند باشد، و فقط از او بیم داشته باشد، و بداند که سخنانش چه نیک و چه بد جزو اعمال او به حساب می آید، زیرا که هر چه از دهان او خارج شود قلم الهی آن را نوشته و در لوح محفوظ ثبت خواهد شد.
(وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ ... إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ... مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ) (سوره ق آیه 18-16)
«و ما انسان را آفریده ایم و می دانیم که نفس او چه وسوسه ای به او می کند و ما از شاهرگش به او نزدیک تریم. آن گاه که دو (فرشته) دریافت کننده از راست و از چپ مراقب نشسته اند آدمی هیچ سخنی را به زبان نمی آورد مگر این که آن ها مراقب، آماده نزد او می باشند (گفتار و رفتار او را ضبط کند).»
بنابراین، هر کسی علم و آگاهی داشته باشد که همه اعمال او نوشته می شود، و به حساب و کتاب او رسیدگی می گردد، گفتارش را جز در موارد مقصود و منظور، به حداقل خواهد رساند، که چنین شیوه ای متظمن سلامتی او است.
بر انسان خردمند لازم است که سخن نیک گوید تا بهره مند شود، و از گفتار بد و ناپسند اجتناب ورزد تا سلامت بماند.

دکتر یوسف قرضاوی
ترجمه: احمد نعمتی



بازدید : 399
[ پنج شنبه 18 مهر 1392 ] [ 9:51 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

چه زیبا و پسندیده است که انسان مسلمان در کنار جدّیت و تلاش مستمری که در زندگی دارد، روحیه شوخی و گفتن سخنان نشاط‌آور و منطق دلپذیر همراه با حکمت داشته باشد.

چه خوب است که انسان مسلمان بتواند قلوب دیگران را با سخن لطیف و جذاب بدست آورد و با اندیشه لطیف و شوخی‌های بزرگوارانه‌اش بر دیگران تاثیر بگذارد.

دین پرسماحت اسلام فرد مسلمان را امر می‌کند که خصایل پسندیده اخلاقی و افعال ستوده داشته باشد، خوش مشرب، خندان، نرم خوی، با محبت و الفت گیرنده و شاداب باشد، وقتی با مردم برخورد می‌کند و وارد جمع می‌شود نسبت به او رغبت و تمایل پیدا کنند، به او جذب شوند و برگردش جمع گردند. این رفتار پسندیده نهایت مسیر تربیتی ما، در اسلام است، مسیری که به تکوین اجتماعی و هدایت مردم منتهی خواهد شد.

اما حدود و مرز نشاط و شادمانی و شوخی در اسلام کدام است و چه ضوابطی دارد؟

 

أ) افراط نکردن در شوخی

پیامبر اکرم  صلی الله علیه وسلم  فرمود: «من از اهل لهو و لعب (بیهوده‌گویان) نیستم و آنان نیز از من نیستند». (روایت بخاری و بیهقی)

می‌دانیم که فرد مسلمان وظیفه بسیار مهم عبادت خدای تعالی و اقامه حکم و قانون او را در زمین به عهده دارد و در جهت تامین مصالح اجتماعی و وظایف بسیار مهم دیگری باید تلاش و جدیت نماید، اما زیاده روی در شوخی و افراط در خنده و شادمانی، این جدیت و جهد را مخدوش می‌سازد و به آن لطمه اساسی وارد خواهد کرد. یاران گرامی پیامبر  صلی الله علیه وسلم  که در مدرسه نبوت تربیت یافتند، گاهی با نرمی و ملاطفت شوخی و بازی می‌کردند، اما در موقع ضرورت مردانی بسیار جدی بودند.

«بخاری» در «ادب المفرد» می‌گوید: یاران نبی‌اکرم  صلی الله علیه وسلم  ـ برای مثال ـ شوخی می‌كردند و به جانب هم پوست خربزه می‌انداختند، اما هنگامی که وقت جدیت بود، مردانی جدی بودند.

شوخی زیاد ضررهای دیگری نیز دارد، باعث می‌شود قلب، نشاط و حیات خود را از دست داده و بمیرد، دشمنی ایجاد می‌کند و باعث بی‌احترامی کوچکتر به بزرگتر می‌شود. حضرت «عمر رضی الله عنه» می‌گوید:

«کسی که بسیار بخندد هیبت و وقارش کم خواهد شد و کسی که بسیار شوخی کند در نظر دیگران سبک خواهد شد».

 

ب) شوخی باعث آزار یا بی‌ادبی نسبت به کسی نباشد

شوخی بین دوستان و اهل و اقربا و برادران امری پسندیده است، اما انجام آن مشروط به این است که موجب آزار کسی نگردد یا در آن مخلوق خدا، مورد تمسخر قرار نگیرد و یا موجب غم و غصه فرد دیگری نشود.

در اینجا گوشه‌ای از رهنمودهای آن حضرتصلی الله وسلم در ارتباط با شرایط شوخی بیان می‌شود:

پیامبر خداصلی الله وسلم می‌فرماید: «هیچکدام از شما به جدی یا شوخی متاع برادر مسلمانش را برندارد و کسی که عصای برادرش را برمی‌دارد به او پس بدهد». (روایت ترمذی و ابوداود)

«عبدالرحمن بن ابی لیلی» می‌گوید: یاران پیامبرصلی الله وسلم حکایت می‌کردند که همراه آن حضرتصلی الله وسلم بودیم؛ یکی از ما خوابش برد، فردی به طرف او رفت و ریسمانی را که همراهش بود کند، ناگهان از خواب پرید، پیامبرصلی الله وسلم فرمودند: «برای مسلمان جایز نیست برادر مسلمانش را بترساند». در روز خندق «زیدبن ثابت» با سایر مسلمانان خاک را جابجا می‌کرد. خسته شد و خوابید «عماره‌بن حزم» سلاحش را (به شوخی) برداشت در حالی که زید خواب بود.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم «عماره» را از این کار نهی فرمود.

«عامر بن ‌ربیع» می‌گوید: مردی کفشهای مرد دیگر را گرفت و به شوخی پنهان کرد،‌این جریان را برای پیامبرصلی الله وسلم بازگو کردند، آن حضرتصلی الله وسلم فرمود: «مسلمان را نترسانید که ترساندش ظلم عظیمی است».

بنابراین کسی که به جهت شوخی کردن و یا خنداندن کس دیگری مسلمانی را مسخره می‌کند، غیبت می‌کند یا هتک حرمت نموده و تحقیر می‌نماید،گناهکار است و مرتکب عمل حرام شده است چه آگاه باشد چه بی‌خبر.

 

ج) پرهیز از دروغگویی در شوخی

چه بسیارند کسانی که برای مجلس گرمی و خنداندن مردم سخنان دروغ را با شوخی‌های خود می‌آمیزند، بدون تردید از نظر اسلام این نوع شوخی باطل است و پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم کسانی را که این چنین مزاح را با دروغ می‌آمیزند، تهدید می‌نماید.

آن حضرت صلی الله وسلم در این باره فرموده است: «وای بر کسی که برای خنداندن مردم سخنان دروغ می‌گوید، وای بر او وای بر او». (روایت ابو داود، ترمذی، نسائی و بیهقی)

و همچنین فرمود: «خیانت بزرگی است که به برادر مسلمانت دروغ بگویی و او تو را تصدیق کند». (بدون آنکه از دروغ گفتن تو خبر داشته باشد) (روایت احمد و ابو داود)

و فرمود: ‌«لا یؤمن العبد الإیمان کله حتی یترک الکذب فی المزاحة، والمراء وإن کان صادقاً». «ایمان بنده خدا کامل نمی‌شود مگر آنکه دروغ را در شوخی‌هایش رها کند و جدل در سخن را کنار بگذارد، هر چند حق با او باشد». (روایت احمد و طبرانی)

یکی از بدعت‌های شایع و عادت‌های رایج در سرزمین‌های ما دروغ ماه آوریل است که بدعتی زشت و منفور است که آن را از غربی‌ها کسب کرده‌ایم و جزو اخلاق اسلامی و آداب سودمند نیست و بدون تردید از دروغ‌های حرام و شوخی‌های باطل و سخنان بیهوده است. با توجه به آنکه پیامبر محبوب ماص، در تمامی امور الگو و نمونه شایسته را به تمامی یاران خود تقدیم می‌داشتند ما نیز به شیوه مزاح آن حضرتص دقت می‌کنیم تا دریابیم که چگونه شوخی می‌کرد و هیچگاه غیر از حق چیزی بر زبان نمی‌آورد.

 

«ترمذی» از «حسن بصری» روایت می‌کند: پیرزنی به خدمت رسول خداصلی الله وسلم رسید و گفت: ای پیامبر خدا! دعا کن که خدای تعالی مرا به بهشت وارد کند! فرمود: ای «فلانی» پیر زنها وارد بهشت نمی‌شوند. پیرزن برگشت و در حالی که دور می‌شد گریه می‌کرد.

رسول اکرمص گفت: «به او بگویید که هنگامی که وارد بهشت می‌شود پیر نیست» (جوان خواهد شد) خدای تعالی فرمود:

«إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاء * فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا * عُرُبًا أَتْرَابًا» (واقعه/35-37)

«به تحقیق ما آنانرا خلق می‌کنیم خلقت بخصوص! سپس دوباره آنها را دوشیزگانی با کره و طنازان انس گیرنده همسن و سال قرار می دهیم».

بنابر آنچه گفتیم شایسته است والدین و مربیان محترم رهنمودهای ارزشمند پیامبر محبوب اسلام صلی الله وسلم را در آداب شوخی در زندگی خویش اجرا کنند و به فرزندان خود تعلیم دهند تا در ارتباط با مردم و درحیات اجتماعی خود از آن بهره گیرند.




برچسب ها : آداب شوخی کردن ,
بازدید : 1491
[ پنج شنبه 12 آبان 1390 ] [ 10:7 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

تسلیم‌شدن در برابر فشار و مزاحمت دیگران

گاهی برخی از دوستان ناباب گذشته برای دختر یا پسر جوانی که قصد توبه کرده، مزاحمت ایجاد می‌کنند؛ این‌ها در کمین رفیقشان هستند و در پاره‌ای از موارد عکس یا مدارک بدی از او در اختیار دارند و از این مدارک یا عکس‌ها برای فشارآوردن بر دوست خود سوء استفاده می‌نمایند تا او را از راه توبه باز دارند.

گاهی نیز از او با یادآوری گذشته‌های بدش مسخره می‌کنند و یا تهدید می‌نمایند که عکس‌ها و اسرارش را برای دیگران فاش خواهند کرد. سرآغاز رهایی از این تنگنا اجتناب از دوستان ناباب و بستن راه‌های انحراف است؛ البته نباید سرزنش و یا تهدید دیگران او را از راه توبه و پاک‌دامنی باز دارد، زیرا خیلی کم اتفاق می‌افتد که این تهدیدها عملی شوند؛ چرا که رسواکردن شخص توبه‌کار رسوایی خودشان را به دنبال خواهد داشت و به سختی خواهند توانست گفته‌هایشان را ثابت کنند. معمولاً این دسته از افراد از روی ضعف و بی‌عرضگی تهدید می‌کنند و هیچ کاری از آنان ساخته نیست. جوانان بسیاری را می‌شناسم که از این تنگنا رهایی یافته و تسلیم تهدیدها و فشارهای دوستان ناباب گذشته‌شان نشده و از این مخمصه به خیر و خوشی نجات یافته‌اند.

در چنین شرایطی دختر یا پسر جوان تنها دو راه در پیش دارد:

1-        هم‌چنان بر توبه و در پیش‌گرفتن راه عفت، سماجت و پایداری به خرج دهد و سختی‌های این راه را به جان بخرد. بدون تردید کسی که خود را از منجلاب بدی و فساد برهاند، نزد خدا و مردم بهتر از کسی است که هم‌چنان به فساد و بدکاری ادامه می‌دهد. جوان توبه‌کار باید بداند که این مقطع سخت و دشوار خیلی زود سپری می‌شود و جایش را خوشبختی و آرامش می‌گیرد و مردم بدی‌هایش را فراموش می‌کنند و پس از آن او را به عفت و پاک‌دامنی می‌شناسند. هم‌چنین دشواری‌های راه توبه نوعی آزمایش است تا مقام و منزلت بنده‌ی توبه‌کننده را به خواست خدا بالا ببرد.

2-        راه دیگری که فراروی جوان قرار دارد، این است که در برابر فشار و مزاحمت دیگران تسلیم شود و هم‌چنان به بدکاری و رذالت ادامه دهد و رسوایی دنیا را به خود بخرد و اگر هم در دنیا رسوا نشود، قطعاً رسوایی آخرت در کمین اوست.

دو چیز به انسان برای عبور از این بحران کمک می‌نماید:

1-        پناه‌بردن به خدای متعال و درخواست توفیق و یاری از او؛ بدون شک خداوند جل جلاله نسبت به بندگانش مهربان است و به آنان نزدیک می‌باشد و نجوا و راز و نیازشان را می‌شنود. لذا اگر بنده از روی صدق و راستی به خدا روی کند، خدا نیز او را یاری می‌رساند و هر مشکلی را بر او آسان می‌نماید.

2-        از افراد قابل اطمینان در این زمینه کمک بگیرد؛ از این رو پسر جوان مشکلش را با استاد یا پدرش در میان بگذارد و دختر جوان نیز مشکلش را به مربی یا مادرش بگوید و از نظر خواهی و مشورت با افراد غیر قابل اطمینان بپرهیزد. امید است که به خواست خدا گره کارش را نزد این‌ها بیابد و از بحرانی که فکر برون‌رفتش را هم نمی‌کند، رهایی یابد.

برملاکردن راز خود

برخی از جوانان سهل‌انگاری می‌کنند و کارهای بدشان را برای دیگران بازگو می‌نمایند. چنین کاری برخلاف رهنمود رسول خدا (صلی الله علیه وسلم) است. آن حضرت (صلی الله علیه وسلم) فرموده است: «كُلُّ أُمَّتِي مُعَافًى إِلَّا المُجَاهِرِينَ وَإِنَّ مِنَ المُجَاهَرَةِ أَنْ يَعْمَلَ الرَّجُلُ بِاللَّيْلِ عَمَلًا، ثُمَّ يُصْبِحَ وَقَدْ سَتَرَهُ اللَّهُ تَعَالَىْ فَيَقُولَ: عَمِلْتُ البَارِحَةَ كَذَا وَكَذَا وَقَدْ بَاتَ يَسْتُرُهُ رَبُّهُ وَيُصْبِحُ يَكْشِفُ سِتْرَ اللَّهِ عَنْهُ»([1]). یعنی: «تمام امت من بخشیده خواهند شد، مگر کسانی که گناهان خود را علنی می‌کنند؛ و از علنی‌کردن گناهان این است که شخص در شب مرتکب گناهی شود و صبحگاهان در حالی که خداوند گناهش را پوشانده، بگوید: دیشب چنین و چنان کردم. بدین سان او صبحگاهان در حالی که خداوند گناه شبش را پوشانده، پرده خدا را از خودش برمی‌دارد».

علنی‌کردن گناه افزون براین که گناهی مستقل و برخلاف رهنمود رسول خدا (صلی الله علیه وسلم) است، پیامدهای ذیل را نیز به دنبال دارد:

1-        ناچیزشمردن گناه از سوی شخص گنهکار در برابر کسانی که گناهش را برای آنان بازگو می‌کند؛ بدین ترتیب بازگوکردن گناه و ناچیزدانستن آن باعث می‌شود تا گوینده و شنوندگان بر انجام آن گناه جسورتر شوند و پرده‌ی حیا دریده گردد و به گشوده‌شدن دروازه‌ی سخن در باره این چنین رذایلی بینجامد.

از این رو دختر و پسر جوان باید راز خود را پوشده بدارند؛ چرا که این امر به آنان در ادامه راه توبه کمک می‌کند و رسول خدا (صلی الله علیه وسلم) نیز فرموده است: «اجْتَنِبُوا هَذِهِ الْقَاذُوَرَاتِ الَّتِي نَهَى الله تَعَالَى عَنْهَا فَمَنْ أَلَمَّ بِشَيٍ مِنْهَا فَلْيَسْتَتِرْ بِسِتْرِ اللهِ، وَلْيَتُبْ إلَى اللهِ فَإِنَّهُ مَنْ يُبْدِ لَنَا صَفْحَتَهُ نُقِمْ عَلَيْهِ كِتَابَ اللهِ»([2]).

یعنی: «از کارهای زشت و پلیدی که خداوند از آن‌ها باز داشته بپرهیزید؛ پس هرکس که مرتکب گناه و پلیدی شده، باید آن را با پرده الهی بپوشاند و توبه نماید و هرکس هم که راز خود را برای ما فاش کند، حد و مجازات الهی را بر او اجرا می‌کنیم».

خوارشدن یا ناچیزدانستن گناه

انسان ضمن آنکه باید از یأس و ناامیدی در زمینه‌ی توبه و ایجاد دگرگونی در خود بپرهیزد، هم‌چنین باید از ناچیزدانستن گناه نیز برحذر باشد و راه اعتدال و میانه را در پیش بگیرد. احساس بزرگی گناه و درک حقیقت آن تأثیر بسزایی در تقویت انگیزه‌ی توبه دارد و انسان را پس از توبه به تلاش و کوشش وافر در انجام اعمال شایسته سوق می‌دهد تا بدین سان گناهانش را بزداید و از بین ببرد.

کناره‌گیری از بندگان نیک و شایسته‌ی خدا

دختر یا پسر جوانی که هم‌نشین نیکوکاران و صالحان است، در صورت لغزش و یا ارتکاب معصیت صدایی از درون خود می‌شنود که به او می‌گوید: «تو با وجودی که هم‌نشین نیکوکاران هستی، از ارتکاب چنین اعمالی شرم نمی‌کنی؟! تو واقعاً منافقی»!! در این زمان وسوسه‌ی شیطان زیاد می‌شود و شخص را به کناره‌گیری از صلحا و بندگان نیک خدا فرا می‌خواند. بدون تردید ارتکاب گناه خیلی زشت و ناپسند است؛ از این رو هم‌نشین نیکان باید بیش از دیگران از بدی‌ها و پلیدی‌ها اجتناب کند؛ اما سؤال این است که هم‌نشینی با صالحان سبب نزدیکی انسان به گناه و معصیت است یا عامل دوری او؟ آیا کناره‌گیری از نیکان ایمان انسان را افزایش می‌دهد یا سبب کاهش ایمان می‌شود؟ و آیا با کناره‌گیری از بندگان شایسته‌ی خدا ندای وجدان هم‌چنان در درون انسان طنین‌انداز می‌ماند و انسان را به توبه و ندامت وا می‌دارد یا نه؟

شریعت به همنشینی با صالحان در هر شرایطی دستور داده است؛ لذا گنهکاری که با صالحان نشست و برخاست دارد، در روز قیامت با آنان حشر می‌شود. از رسول اکرم (صلی الله علیه وسلم) در باره‌ی شخصی سؤال شد که با وجود محبت به گروهی هنوز به آنان نپیوسته است؛ آن حضرت (صلی الله علیه وسلم) فرمود: «المَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ» یعنی: «هر شخصی همراه کسی خواهد بود که او را دوست دارد».

این بدین معنا نیست که انسان تنها به محبت و دوستی صالحان بسنده نماید و خودش هیچ کار نیکی انجام ندهد؛ بلکه محبت راستین


برچسب ها : پاره‌ای از مشکلات و اشتباهات جوانان در کنترل غرایز جنسی خود ,
بازدید : 442

[ سه شنبه 26 مهر 1390 ] [ 12:52 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()
کودکی چیزهای زیبایی به من آموخت

نوشته : هردی انور / ترجمه : امیر ارسلان خضری

کودکی چیزهای زیبایی به من آموخت ، آموختنی که با هر بار مرور خاطراتش به من انرژی خاصی می بخشد ، این انرژی بخشی مرا وادر می کند که وجود فطرتی پاک را باور داشته باشم ، هر چند آغازمان با فطرتی پاک بوده است ، نمی دانم چرا کودکی این قدر ارزشمند است که تا مرگ خاطراتش استوار باقی می ماند ، حتی این خاطرات در بزرگسالی مرا رسم زندگی می آموزد ، شاید بر این باور باشیم که کودکی به ما هیچ نمی آموزد ، چون کودکیم هیچ نمی دانیم ، اما براستی که کودکی به ما درس زندگی کردن می آموزد و به ما می گوید :

1.       باید هر زمان در برابر هم دیگر گذشت داشته باشیم و اگر با هم قهر کردیم سریع با هم آشتی کنیم ، به همین خاطر کودکی به ما آشتی کردن را می آموزد و دعوا را حاصل  تعصب و کینه ورزی نمی داند بلکه تنها یک نوع دعوا کردن وجود دارد ، آن دعوایی که در درون همه کودکان هست و این حس در درون هر کودکی ارزشمند است ..

2.       کودکی این را به من آموخت که ، چه پیش من بیایی و چه پیش من نیایی ، من باز به سوی تو می آیم ، به من آموخت که همیشه به سوی تو بیایم ..

3.       در کودکی پشت هم را خالی نمی کردیم ، در شادی هایمان در غم هایمان ، به همین علت باید در خوشی ها و ناخوشی ها پیش تو باشم و ارزش این بودن را ارج نهم ..

4.       در کودکی همه چیزها را به خوبی می دیدم ، آنگونه می دیدم که دل با آن شاد می شد ، دل کودکی ... به همین علت است که آرزوی آن روزها را می کنم .. آن چیزهایی که به وضوح جلوی چشمانم قرار گرفته اند اگر چه ناشیرین باشند ..

5.       از کودکی این به خاطرمان میرسد که کینه باشد ، کینه ای وجود ندارد زیرا کمتر از دو ساعت باز پیش هم می آمدیم ، کودکی به من آموخت که لحظه ای کینه به دل راه ندهم ...




برچسب ها : کودکی چیزهای زیبایی به من آموخت ,
بازدید : 488
[ یک شنبه 5 تير 1390 ] [ 17:43 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()
غیبت
امروز می خواهم با هم در رابطه با غیبت بحثی داشته باشیم. چرا ما انسانها غیبت می کنیم . چرا دست از غیبت بر نمی داریم. مگر خوردن گوشت و پوست دیگران چه مزه ای دارد که ما انسانها همین که با هم باشیم شروع به غیبت می‌کنیم.
 

چرا این قدر گوشت دیگران می خوریم ولی هیچوقت سیر نمی شویم.؟! خدایا من در تعجبم.

پول تلفن به آن گرانی چه زنگ زدی چه زنگ زدند دیگه شروع می شود.

چرا این همه غیبت مگر گوشت و پوست دیگران خوردن چه لذتی دارد؟ که انسان سیر نمی شود...

چرا بعضی ها بین دیگران فاصله ایجاد می کنند  واز این کار هم لذت می برند خدایا مگر حدیث نیست که فتنه و فساد از شمشیر هم بدتر است؟!

چرا ما انسانها دنیای خود را آباد و آخرت را ویرانه کرده ایم؟

دوست, فامیل, همسایه, اشنا, جلوی  چشم ما از دنیا می روند. می بینیم که زیر یک خروار خاک در یک قبر بسیار تنگ و تاریک خوابیده ولی متأسفانه اصلاً به روی خودمان نمی آوریم انگار که مرگ برای ما نمی رسد.

سه دقیقه که در قبرستان می رویم انسان هستیم و به فکر مرگ و سه دقیقه دیگر اتش می شویم و تمام درخت های خوبیها را می سوزانیم  نردبان دستمان است. روی آن بالا می رویم وبه زندگی دیگران سرک کشیدن.

خوب بحث غیبت کوتاه می کنم به اشعاری که در باره غیبت گفته ام توجه بفرمایید:

ای انسان از این همه غیبت چه سود؟

آتش زدی به کار خیرت چه زود!

ای انسان مگر غیبت چه مزه داره؟

که اینجور مد شده و وردِ زبانه

تو که خوانی نماز و گیری ثواب

با یک غیبت که همه می رود زیر آب

تو که دانی کبیره گناه است غیبت

ای عزیز, در راه است قیامت

ای انسان از این همه غیبت چه سود بُردی؟

گوشت و پوست ِ چند نفر تا حالا خوردی؟

مگر غیبت چه مزه داره؟

که انسان تو بر نامه ی غذایی می زاره

بیاد آن شب باش که تنها در قبر ِ  تنگ و تاریک

منکر و نکیر ز تو پرسند و تو شوی یاریک

در آن قبر تنگ وتاریک

که روی آن است سنگ و تاریخ

تو که دانی غیبت کردن گناهست

اگر مانع نشوی. مثل کوری که نزدیک چاهست




برچسب ها : چرا این همه غیبت؟!! ,
بازدید : 628
[ یک شنبه 5 تير 1390 ] [ 17:39 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

امروزه مد به عنوان یک پدیده اجتماعی در تمامی جوامع همه گیر شده است و در هیچ محفلی نیست که حرفی از مد به میان نیاید، می توان گفت مد تنها منحصر به جوامع اروپایی نیست، بلکه در کشورهای اسلامی و عربی نیز پا به عرصه گذاشته است و حجاب را تحت شعاع خود قرار داده است.

 

چیزی که امروزه سوال برانگیزه شده این است که چگونه می توان در جوامع عربی و اسلامی میان مد و حجاب تلفیقی برقرار کرد و یا اینکه تا چه میزان مد، در حجاب جوامع اسلامی و عربی تاثیر گذاشته است.

 

در پاسخ باید گفت که نمی توان تاثیر آن را انکار کرد، ولی می توان گفت که حجاب به عنوان یکی از احکام اسلامی هیچ گاه در جوامع عربی و اسلامی نادیده گرفته نخواهد شد، زیرا حجاب جز هویت دینی و اسلامی مسلمانان به شمار می رود.

 

همچنین از سوی دیگر نمی توان تاثیر مد را بر حجاب منفی در نظر گرفت، زیرا با وجود تاثیرگذاری مد در حجاب، می توان حجاب را به جوامع دیگر بیشتر شناساند.

 

از جمله کشورهایی که حجاب به شکل مد در جوامعشان رواج یافته مراکش است حجاب اسلامی به قدری در این کشور تاثیر گذاشته که حتی اروپایی هایی که غیرمسلمان هستند و در این کشور زندگی می کنند به خاطر مد بودن آن حجاب را رعایت می کنند و این می تواند تاثیر مثبت مساله باشد.

 

هر چند حجاب تنها منحصر به دین اسلام نیست و جدا از دین، فرهنگ یک جامعه نیز محسوب می شود، ولی باز هم نقش دین را نمی توان انکار کرد.

 

در کشورهای عربی برخی معتقدند که پوشش جز هویت و احکام دینی به شمار می رود و نشان از ایمان است.

 

رقیه مدحت، دانشجو که خود نیز ملزم به حجاب است در این باره می گوید: حجاب تنها یک مساله دینی نیست بلکه انسانها ذاتاً از نظر اخلاقی دوست دارند که پوشش داشته باشند.

 

نورا اسماعیل فارغ التحصیل رشته علوم حدیث می گوید: برخی به خاطر مد حجاب دارند و برخی خود را ملزم به رعایت اخلاقیات می کنند و برخی نیز به هیچ یک از این دو ملزم نیستند.

 

دکتر نشوی سید، استاد دانشکده مطالعات طبیعی می گوید: زنان در جوامع عربی به مد ماهیت می دهند و خانواده هایی که پولدار هستند جنس چادر و لباسی که انتخاب می کنند بادیگران متفاوت است، ولی نوع پوشش آنان فرقی ندارد.آنا از چادرهایی با جنسهای مرغوب استفاده می کنند.

 

وی معتقد است که ساختار فرهنگی و دینی بر زن و خانواده تاثیرگذار است، حتی اگر خانواده ها متدین باشند، ولی دین می تواند جلوی انحرافات را بگیرد و آن زمان است که مد در چارچوب دین در یک خانواده مسلمان عمل می کند.

 

دکتر ابراهیم سالم، استاد و روانشناس که به عقلانیت حجاب معتقد است، می گوید: حجاب تنها به منزله این نیست که تن و صورت را بپوشاند همانطور که نماز تنها یک عبادت محسوب نمی شود، بلکه انسان را از رذایل و گناهان دور می کند.

 

فاز کاظم، نویسنده یک روزنامه با نام صافی نیز معتقد است که افراد محجبه دو گروه هستند، برخی به عنوان عمل به شرعیات حجاب خود را رعایت می کنند و برخی دیگر برای رضایت و طاعت خداوند به هر ترتیب حجاب هر چه قدر هم که در قالب مد قرار گیرد، کشورهای عربی و اسلامی به عنوان دستور احکام اسلامی نمی توانند، آن را نادیده بگیرند.




برچسب ها : حجاب و مسئله «مد» در کشورهای اسلامی ,
بازدید : 1066
[ یک شنبه 5 تير 1390 ] [ 17:38 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()

شیوه دعوت افراد به اسلام را از پیامبر بیاموزید!

نویسنده: عباس حسن السیسی / مترجم: محمود محمودی

قریش پیامبر (ص) را پس از مرگ عمویش ابوطالب بیش از گذشته اذیت و آزار می دادند. به همین جهت پیامبر خدا (ص) راهی «طائف»[1] شد تا از «ثقیف» بخواهد او را یاری دهند و در برابر قریش حمایتش بکنند و امیدوار بود که ثقیف، دین اسلام را از او بپذیرند.

وقتی پیامبر (ص) به طائف رسید به نزد سه برادر به نام های «عبد یالیل»، «مسعود» و «حبیب» پسران «عمرو بن عمیر» که از سران و رؤسای ثقیف بودند، رفت و با آن ها به گفتگو نشست و آن ها را به سوی خدا دعوت کرد و اظهار داشت که آمده است تا او را در پیشبرد اسلام یاری دهند و در برابر قریش از او دفاع نمایند. اما حاضر به این کار نشدند و بیخردان و بردگانشان را تحریک کردند که او را ناسزا گویند و هیاهو به پا کنند. در اثر هیاهوی آن ها مردم نیز گرد آمدند و او را از شهر بیرون کردند. بیخردان [با ناسزاگویی و پرتاب سنگ] او را دنبال کردند تا آنجا که ناچارش ساختند به آن سوی دیوار باغ «عتبة» و «شیبة» پسران «ربیعة» پناه ببرد. در این موقع بیخردان ثقیف از تعقیب او دست برداشتند و به شهر بازگشتند. پیامبر خدا(ص) به زیر درخت انگوری رفت و در سایه ی آن نشست و به دیوار تکیه داد. پسران ربیعه که نظاره گر او بودند و با چشم خود دیدند که بیخردان طائف چه بر سرش آوردند، دلشان به حال او سوخت و لذا غلامشان را که نصرانی بود و او را «عدّاس» می نامیدند، فراخواندند و به او گفتند: خوشه ای انگور را در این سینی بگذار و برای آن مرد ببر تا از آن بخورد. وقتی که پیامبر (ص) دست برد و خوشه ی انگور را برداشت، «بسم الله» گفت و آنگاه شروع به خوردن کرد. عدّاس در چهره ی او نگریست و گفت: به خدا قسم مردم این دیار چنین عبارتی را بر زبان نمی رانند! پیامبر خدا (ص) فرمود: ای عدّاس! تو اهل کجا هستی و دینت چیست؟ عدّاس گفت: من نصرانی و از اهالی «نینوا» هستم. پیامبر خدا (ص) فرمود: از شهر آن مرد صالح خدا «یونس بن متی»؟ عدّاس گفت: شما چگجونه یونس بن متی را می شناسید؟ پیامبر خدا (ص) پاسخ داد: او برادرم است و پیامبر خدا بود و من نیز پیامبر خدایم.

عدّاس بر دست و پای پیامبر (ص) افتاد و سر و پایش را بوسید. در این هنگام یکی از پسران ربیعه به برادرش گفت: او غلامت را فاسد ساخت. وقتی عدّاس به نزد آن ها بازگشت، به او گفتند: وای بر تو عدّاس!! چرا سر و دست این مرد را می بوسیدی؟ پاسخ داد: سرورم! در این دنیا هیچ چیزی بهتر از این نیست. او مرا از چیزی خبر داد که فقط یک پیامبر آن را می داند! به او گفتند: وای بر تو عدّاس!! مواظب باش که تو را از دینت برنگرداند چون دین تو از دین او بهتر است.

بردارم!

داستان و ماجرا این بود. اکنون بیایید دقت کنیم و ببینیم که پیامبر خدا (ص) چگونه در قلب عدّاس نفوذ کرد و مرحله به مرحله چگونه با او پیش رفت.

وقتی عدّاس سینی انگور را آورد و پیش پیامبر خدا (ص) نهاد و از او خواست که بخورد، پیامبر خدا (ص) اولین گام و اولین اشاره را آغاز کرد و به هنگام دست بردن در سینی فرمود: «بسم الله» و آنگاه شروع به خوردن کرد.

اگر پیامبر (ص) «بسم الله» نمی گفت و بدون ذکر نام خدای تعالی شروع به خوردن می کرد، در این دیدار زمینه برای تأثیر نهادن بر عدّاس فراهم نمی گشت.

از همین مطلب نتیجه می گیریم که ما باید به ویژه در کشورهای غیر مسلمان هویت اسلامی خویش را حفظ نماییم و همواره مطابق با سنّت و اخلاق اسلامی – که نشانگر عقیده و هویت ما هستند – رفتار بکنیم و مهاجران مسلمان غالباً از روی اخلاق و رفتار اسلامی است که همدیگر را می شناسند و با هم آشنا می شوند.

سپس در روند طبیعی سخن، گام دوم برداشته می شود: عدّاس در چهره اش نگریست و گفت: به خدا قسم مردم این دیار چنین عبارتی را بر زبان نمی رانند. پیامبر خدا (ص) پرسید: ای عدّاس! تو اهل کجا هستی و دینت چیست؟

پیامبر خدا (ص) عدّاس را با نام خودش مخاطب قرار می دهد چون ذکر نام در نزدیک کردن دل ها به یکدیگر، تأثیر بسیاری دارد. بعد می پرسد که او اهل کجاست و چه دینی دارد؟ در اینجا پیگیری سخن و روند آشنا شدن آن ها با هم مثل آشنا شدن­های معمول ما با همدیگر کاملاً طبیعی و به دور از تکلّف پیش می رود.

عداس گفت: نصرانی و از اهل نینوا هستم. پیامبر خدا (ص) فرمود: از شهر آن مرد صالح خدا یونس بن متی؟

پیامبر خدا (ص) از عداس می پرسد: تو از اهالی شهر آن مرد صالح خدا یونس بن متی هستی؟ و با کلمه ی «صالح» از آن مرد، با احترام و بزرگی یاد می کند و با این نکته سنجی پیامبرانه اش تمام وجود عدای را متأثر می سازد و درب دلش را می گشاید و او را به گوینده نزدیک می گرداند.

شنیدن نام  «یونس بن متی» و آگاهی پیامبر (ص) از «نینوا» که منطقه ای واقع در حاشیه ی رود فرات در عراق است، برای عدّاس غیر منتظره و شگفتی برانگیز بود و این ها عداس را کاملاً منقلب و حیران می سازند!

عداس گفت: شما چگونه یونس بن متی را می شناسید؟

پیامبر خدا (ص) پاسخ داد: او برادرم و پیامبر خدا بود و من نیز پیامبر خدایم.

در اینجا هم یک نکته ی ظریف و جذاب و مؤثر وجود دارد. در سخن پیامبر خدا (ص) که می فرماید: «او برادرم و پیامبر خدا بود و من پیامبر خدایم» کلمه ی «برادرم» به سرعت انسان را جذب می نماید و از صرف انرژی زیاد جلوگیری می کند و اعتماد فراوانی به وجود می آورد. خیلی وقت ها از کسی در مورد یک شخص سؤال می کنند و پاسخ می دهد: این برادرم ... است و با این کلمه فاصله ی دل ها را به هم نزدیک می کند و در برخوردها ایجاد اعتماد می نماید. به علاوه در کلام پیامبر خدا (ص) تواضع فوق العاده ای وجود دارد. پیامبر (ص) یونس بن متی را پیش از نام خودش ذکر می کند و این نیز یک روش تربیتی شگرف و بسیار زیبا است.

بسیاری از ما وقتی می خواهند در مورد انسان بزرگی صحبت بکنند می گویند: او در مدرسه با من بود و یا او در دانشگاه با من بود. در حالی که بهتر است بگوید: من در مدرسه با او بودم و یا من در دانشگاه با او بودم.

باری، این ماجرای پیامبر خدا (ص) و عداس بود که ساده و خالی از تکلف است و هر دعوتگری که با این رویه ی والای نبوی عمل نماید، دچار مشکل نمی شود . و این همان سفری بود که پیامبر خدا (ص) در آن آزار و اذیت فراوان دید اما از این محنت، «با یک قلب» خارج شد.

پس از نقل این ماجرا، به ذکر مثال هایی می پردازیم تا مطلب به خوبی فهم گردد:

1.       گروهی از افراد یکی از قبایل آمده بودند که یکی از آن ها (کعب بن مالک) باز گو می کند: ما [مقصودش او براء بن معرور است] از گروه خارج شدیم تا پیامبر خدا (ص) را ببینیم در حالی که او را نمی شناختیم و قبلاً او را ندیده بودیم. به مردی از اهل مکه رسیدیم و سراغ پیامبر خدا (ص) را از او گرفتیم. پرسید شما او را می شناسید؟ گفتیم: نه. گفت: عمویش «عباس بن عبدالمطلب» را می شناسید؟ گفتیم: آری. [او می گوید: عباس را از آن رو که برای تجارت به میان قبیله ی ما می آمد می شناختیم] آن مرد مکی گفت: وقتی داخل مسجد شدید، پیامبر (ص) همان مردی است که کنار عباس نشسته است. [کعب] می گوید: داخل مسجد شدیم و دیدیم که عباس نشسته است و پیامبر خدا (ص) نیز در کنار او است. سلام کردیم و در محضر ایشان نشستیم. پیامبر خدا (ص) از عباس پرسید: ای ابوالفضل! آیا این دو مرد را می شناسی؟ عباس پاسخ داد: آری؛ این یکی «براء بن معرور» بزرگ قبیله و این یکی نیز «کعب بن مالک» است. کعب می گوید: به خدا قسم هیچگاه سخن پیامبر (ص) را که پرسید: «همان شاعر؟» فراموش نمی کنم.

چنانکه ملاحظه می شود، شناخت قبلی پیامبر (ص) ازکعب برای او مایه ی افتخار و احترام است و اشاره ی پیامبر (ص) هدفدار و اثرگذار بوده است.

2.       روزی در دفتر مرکز عام اخوان المسلمین قاهره نشسته بودم. امام بنّا (رحمه الله) با یکی از برادران جوانی که از سوریه آمده بودند، درباره ی «دمشق» و «حمص» و «حماء» و سایر نقاط سوریه سخن می گفت و با احترام از بسیاری از شخصیت های سوریه یاد کرد. آن جوان با شگفتی پرسید: مگر جنابعالی به سوریه تشریف برده اید؟ امام بنّا (رحمه الله) گفت: اگر خداوند اراده نماید، نیّت رفتن به سوریه را دارم.

لازم به ذکر است که خداوند این آرزوی او را برآورده ساخت و سال 1948 به سوریه رفت تا از یگان اعزامی اخوان المسلمین مصر به سوریه که قرار بود در پادگان «قنطا» به یگان سوری ها ملحق شوند و در آنجا آموزش نظامی ببینند و به جنگ صهیونیست ها در فلسطین بروند، استقبال نمایند. جمعیت انبوهی از مردم بلند طبع سوریه نیز به استقبال امام بنا آمده بودند.

3.       سال 1948 با نیرهای ارتش مصر در جنگ فلسطین، به شهر «غزّه» رفتم و از شعبه ی اخوان المسلمین غزّه که «جمعیت توحید» نام داشت، دیدار کردم. امام بنّا که در رأس اولین پادگان به هنگام عقب نشینی ارتش انگلیس در ماه مه 1948 از مصر برای مقابله با صهیونیست ها به غزّه آمده بود، در دفتر دیدارهای شعبه نوشته بود: «امروز از شعبه اخوان المسلمین «غزّه هاشم» دیدار کردم ...». کلمه ی «غزّه هاشم» توجهم را به خود جلب کرد و برای اولین بار بود که دریافتم قبر هاشم جدّ پیامبر خدا (ص) در غزّه است.

4.       با چند تن از برادران به دیدار یک بیمار در بیمارستانی واقع در یکی از شهرهای آلمان رفتم. هنگامی که از سالن بیمارستان عبور می کردیم، با پزشک جوانی روبرو شدیم که چهره اش آلمانی به نظر می رسید. او گفت: «السلام علیکم». ما واقعاً شگفت زده شدیم تا اینکه یکی از دوستانمان به ما ملحق شد و او را معرفی کرد و گفت: او مسلمان و عرب است.

بنابراین، اگر او اول به ما سلام نمی کرد، نمی دانستیم که مسلمان است و نمی توانستیم کسی را پیدا کنیم که در بیمارستان به ما و سایرین کمک نماید.

5.       در آلمان با یکی از برادران سوار ترام سریع السیر شدم و کنار یک سرباز سیاه چرده ی آمریکایی نشستم. وقتی دید ما با زبان عربی صحبت می کنیم پرسید: شما مسلمان هستید؟ گفتیم: آری، الحمدلله مسلمان هستیم. او نیز با صدای بلند فریاد زد: من مسلمانم، من مسلمانم، من محمد هستم!! و بلافاصله از داخل کیف خود یک بسته سیگار بیرون آورد و آن را به یکایک ما تعارف کرد. اما ما گفتیم که سیگار نمی کشیم و از او تشکر نمودیم. او بلند شد و به گرمی و با اشتیاق با ما دست داد و با یک لهجه ی ثقیل عربی گفت: پیامبر خدا (ص) فرموده است: «هر کس به خدا و روز آخرت ایمان دارد، باید به میهمانش احترام بگذارد».

این حرکت او، توجه آلمانی های اطراف ما را به خود جلب کرد. او وقتی به ایستگاهی که می خواست از ترام پیاده شود رسید، برخاست و با خرسندی و خوشحالی یک بار دیگر با ما دست داد و ما نیز از او آدرس گرفتیم که برایش نامه بفرستیم. با این ترتیب اگر ما زبان عربی صحبت نمی کردیم، توجه کسی به ما جلب نمی شد و این قلب را از دست می دادیم.

مسلمان بودن دریا شناس معروف فرانسه «ژاک کوستو»:

فرانسوی ها زمانی مسلمان بودن ژاک کوستو دریا شناس بزرگ را کشف کردند که او با دوستانش در سفر بود و آن ها به او یک جام شراب تعارف کردند و او از نوشیدن آن امتناع ورزید. از او پرسیدند: مگر مسلمان شده ای؟ پاسخ داد: آری. او سال ها بود که مسلمان بودنش را پنهان کرده بود.

پس رفتار اسلامی خودش یک نوع دعوت است.

بعضی از برادران نمی توانند حرکت به سوی دعوت را با یک انسان شروع کنند و علتش را این می دانند که آگاه به راه و روش دعوت نیستند و یا بر اساس این راه و روش بار نیامده اند. آن ها گمان می برند احادیثی که از پیامبر خدا (ص) می خوانند، فقط جنبه ی تبرّک دارد و نمی دانند که برکت باید دارای اثر باشد و این اثر هم «خلاقیت و تولید» است و به قول یکی از برادران: « ای برادران! کارگاه های ریسندگی را استخر شنا و استخرهای شنا را کارگاه ریسندگی بکنید و با خلاقیت و تولید به بندگی خدا بپردازید!».

لذا وقتی پیامبر (ص) می فرمایند: «لبخند تو به روی برادرت صدقه است» معنی اش این است که اگر به روی برادرتان لبخند نزنید، صدقه ندارید. اما اگر هر مسلمانی به روی برادرش لبخند بزند، جامعه ای اسلامی به وجود می آوریم که شاداب و سرشار از محبت است و برکت تبسمهای صادقانه و بی ریا همین است. حتی خدای تعالی پیامبرش را به خاطر اینکه از «ابن أم مکتوم» صحابی روی درهم کشید، مورد سرزنش قرار داد و فرمود: ﴿ ‏ عَبَسَ وَتَوَلَّى ‏۞ ‏ أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ۞ ‏ ‏ وَمَا یُدْرِیكَ لَعَلَّهُ یَزَّكَّى ﴾ : «‏ ‏ چهره در هم كشید و روی برتافت ! ‏ ‏ از این كه نابینائی به پیش او آمد . ‏ ‏ تو چه می‌دانی ، شاید او ( از آموزش و پرورش تو بهره گیرد و ) خود را پاك و آراسته سازد ». از این رو درخواهید یافت که تمام احادیث پیامبر (ص) راهکار و روش دعوت و برنامه ی تربیت و حرکت هستند و می توانند امت اسلام را پی ریزی نمایند و بنا سازند.

برادر عزیز!

اکنون نمونه ای از احادیث شریف و هدفدار را بازگو می کنیم که وسایل و روش های ساده و ممکن و مهیّا و به دور از دشواری و تکلّف را به هر دعوتگری نشان می دهند و خودتان خواهید دید که این احادیث، نهانی و ناشناخته نیستند و قبلاً نیز آن ها را شنیده اید اما گیرنده ها و ذوق و سلیقه ی ما از کار افتاده است و با این حال به خود اجازه نمی دهیم که وسایل و ابزارها را از مصدر دیگری جز عقیده و دینمان به عاریت بگیریم.

ابوهریره از پیامبر خدا (ص) نقل کرده است که فرمود: حق مسلمان بر مسلمان دیگر شش چیز است پرسیدند: ای پیامبر خدا! آن شش چیز کدامند؟

فرمود:  

-         هرگاه او را دیدی بر او سلام کن.

-         و هرگاه تو را دعوت کرد، دعوت او را بپذیر.

-         و اگر از تو نصیحت خواست او را نصیحت کن.

-         و اگر عطسه کرد و الحمدلله گفت، «یرحمک الله» بگو.

-         و وقتی بیمار شد، از او عیادت کن.

-         و وقتی مرد، به تشییع جنازه اش برو.»

اینجا شروع کار در دست ماست:

1- وقتی که او را دیدی، بر او سلام کن.

چنانچه ملاحظه می شود «سلام کردن» کلید و مقدمه ی تمام گام های بعدی است. سلام، درود و تحیّت انسان مسلمان است و با دست دادن به یکدیگر، مستحکم می شود. البته باید روح محبت و سازگاری و گشاده رویی، قامت این «سلام کردن» را بپوشاند. چون هر سلامی [از دل برنمی خیزد] و بر دل نمی نشیند! وقتی انسان با نام و کار و محل سکونت برادر دینی اش آشنا می گردد، همین آشنایی زیر بنای گام ها و مراحل آینده خواهد شد.

2- هرگاه تو را دعوت کرد، دعوت او را بپذیر.

بعد از طی گام ها و مراحل قبلی، دل ها به هم نزدیک می شوند و پیوندها استحکام می یابند و برای دوست شما شرایطی مثل «قبول شدن در امتحانات» و یا «عروسی» پیش می آید و او از شما دعوت به عمل می آورد. در این حالت، باید دعوت او را بپذیرید چون این ها فرصت هایی هستند که شما آن ها را فراهم نیاورده اید و محصول تدبیر شما نیست [و می توانید برای گسترش دعو، کمال استفاده را از آن ها ببرید]. البته شما نیز متقابلاً باید بعد از طی این مراحل، در مناسبات خویش از او دعوت به عمل آورید.

3- وقتی از تو نصیحت خواست او را نصیحت کن.

اگر از شما نصیحت خواست، باید او را نصیحت کنید و برای خوشایند او ناحق نگویید و او را فریب ندهید و از بیان نصیحت، خودداری نورزید.

4- وقتی عطسه کرد و الحمدلله گفت، تو نیز «یرحمک الله» بگو.

در هر مکان و یا در مسافرت و جشن و عیادت بیماران، کسی در کنار انسان می نشیند که با او آشنایی ندارد. فرصت پیش می آید و یکی از آن ها عطسه می کند. شما باید با تبسم به او کنید و از سر محبت و دلسوزی به او بگویید: «یرحمک الله : خداوند به تو رحم کند» و این را دعا گونه اداء نمایید ( و در حقیقت هم دعا است) . مسلماً قلب او با مذاق تازه ای دعایتان را که با چنین احساسی ابراز داشته اید، دریافت می کند و دعای شما او را کاملاً متأثر و از خود بی خود می سازد و پس از آن می توانید وارد هر نوع بحثی بشوید.

5- وقتی بیمار شد، به عیادتش برو.

بنابر سنت های الهی برای همه ی ما در زندگی شرایطی از قبیل شادی و اندوه و یا بیماری پیش می آید. در یکایک این حالات، وظیفه ای دارید که با انجام آن می توانید رابطه ها را مستحکم سازید و نشانه های راه دعوت را نمایان سازید. مثلاً هر وقت باخبر شدید که دوستتان بیمار است، باید سریعاً به دیدار او بروید و مدتی کوتاه با ملاطفت بر بالین او بنشینید و همدمش بشوید و با دعاهای مأثور پیامبر (ص) برایش دعا کنید.[2] و چه زیباست اگر با خودتان یک هدیه ی مناسب نیز برای او ببرید. چون پیامبر خدا (ص) می فرماید: «به یکدیگر هدیه دهید، تا یکدیگر را دوست بدارید» و «ابوهریره» از پیامبر خدا (ص) بازگو کرده است که فرمود: «هر کس بیماری را عیادت کند، منادیی از آسمان او را ندا در دهد: خوشا به حالت و مقدمت گرامی که جایت در بهشت خواهد بود». معمولاً بعضی از برادران و دوستان بیمار را نیز نزد او خواهید یافت. سعی کنید در خلال صحبت هایتان با مهربانی و به دور از تکلف با آن ها آشنایی پیدا کنید به این امید که بعداًٌ باز هم آن ها را ببینید. در هنگام عیادت بیمار، نباید به روزنامه و مجله و یا بحث های جانبی مشغول بشوید و هدف از این دیدار را فراموش کنید. همچنین باید وقتی به خانه ی او داخل شدید، در همان جایی بنشینید که صاحبخانه برایتان در نظر می گیرد. از پیامبر (ص) نقل کرده اند که : «هر کس که وارد خانه ی کسی می شود، باید در همان جایی بنشیند که برای او تعیین می کنند چون صاحبخانه بهتر از هر کس دیگری، عورت خانه اش را می شناسد».

6- وقتی مرد، جنازه اش را تشییع کن.

ممکن است بپرسد آیا بعد از مرگ نیز زمینه ای برای دعوت باقی می ماند؟

در حقیقت مسلمان با تشییع جنازه ی سایر مسلمانان، به تشییع خویش می پردازد چون از مرگ آن ها پند و عبرت می گیرد و در پایان عمر خود می نگرد و در اندیشه آن فرو می رود. به علاوه تشییع جنازه یک سنت است و مظهری از مظاهر وحدت و همگرایی مسلمانان می باشد. و اگر قبل از مرگ میّت، فقط با خود او آشنا بوده است، اکنون با تمام خانواده و خویشاوندان و شرکت کنندگان در تعزیه ی او آشنا می گردد. «ابوهریره» از پیامبر (ص) نقل کرده است که فرمود: «هر کس جنازه را تا هنگامی که بر او نماز می خوانند شاهد باشد، یک قیراط و هر کس تا وقتی که او را دفن می نمایند شاهد باشد، دو قیراط خواهد داشت. پرسیدند: دو قیراط چقدر است؟ فرمود: به اندازه ی این دو کوه بزرگ ».

----------------------------------------------------------------

منبع:راهی به سوی دل ها / مؤلف: عباس حسن السیسی / مترجم: محمود محمودی / انتشارات: نشر احسان 1379

 

 

 



[1] - طائف: شهری در حجاز که در جنوب شرقی مکه واقع است و با آن حدود 60 میل فاصله دارد. ساکنان طائف قبیله ی «بنو ثقیف» بوده اند. (مترجم)

[2] - برای نمونه دو مورد از دعاهای مأثور را نقل می کنیم:

الف- «أذهب البأس ربّ الناس! إشف و أنت الشافی، لا شفاء إلّا شفاؤک، شفاءً لا یغادر سقماً : ای پروردگار انسان ها، این ناراحتی را برطرف کن و او را شفا ده چون شفا دهنده تویی و جز شفای تو شفایی وجود ندارد، شفایی ده که بیماری را از میان بردارد».

ب- «لا بأس طهور إن شاء الله: جای نگرانی نیست و اگر خدا اراده فرماید، مایه ی پاک شدن [از گناه] خواهد بود».




برچسب ها : شیوه دعوت افراد به اسلام را از پیامبر بیاموزید! ,
بازدید : 1359
[ یک شنبه 5 تير 1390 ] [ 17:38 ] [ نویسنده : حافظ ] | نظرات ()
:: تعداد صفحات : 7
صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 7 صفحه بعد



.: Weblog Themes By SlideTheme :.


  • آراد